BLACK CAT BISCUIT was na het winnen van de Belgische Blues Challenge 2018 -wat deelname aan de EU BC 2019 betekende én een knappe 4de plaats in Ponta Delgada in de Azoren opleverde- aanvankelijk het muzikale lot van vijf Limburgers die elkaar ooit eens ontmoetten c.q. kenden, met dezelfde muzikale dagdromen. Mark "Mr. Mighty" Sepanski (harmonica) musiceerde al sinds mensenheugenis met medeoprichter, Bart “Yasser” Arnauts (zang, gitaar). Dankzij hun bevriende dochters leerde baard #1, Yasser dorpsgenoot en de man met de subtiele humor baard #2, Patrick "P. Daddy Alley" Indestege (staande bas) beter kennen. Patrick had dan weer een muzikale link met Stanley Patty (gitaar). Laatste is, gezien “andere” muzikale ambities, als lead gitarist recent vervangen door Raffe Claes (Tensfield). Tijdens gastoptredens en Belgium's Got Talent 2012 bleek dat Jeffrey "Junior" Gijbels (drums) al méér dan klaar stond, om in de drumvoetsporen van zijn drummende vader Marc te treden en de drummer was, die er bij Black Cat Biscuit nog ontbrak.

In 2015 was e.e.a. al voldoende gerijpt en zag Black Cat Biscuit, na samenvoegen van al dit Limburgs muzikaal potentieel, het obscure levenslicht. Hun doelstelling was “eigen nummers te brengen”, waarbij de verwantschap met goede Roots & Blues muziek steeds aanwezig moest zijn. Black Cat Biscuit speelde door de jaren heen al op meerdere gekende festivals en in meerdere landen (BE, NL, DE, FR, LUX, PT) en debuteerde in 1999, na hun debuut single “Parrot Woman”, met -wordt gebruikt wanneer er iets ergs is gebeurd om te zeggen dat iemand de dingen moet accepteren zoals ze zijn- ‘That’s How the Cookie Crumbles’. In 2022 volgde (opgenomen met als producer wijlen Tiny Legs Tim) de opvolger, ‘The Way It Is’. Het vat samen hoe de 5 van Black Cat Biscuit naar het leven kijken.

Hier in Halen mocht Black Cat Biscuit, als een uitgelezen roots & blues band van eigen bodem, zeker niet in het gastenboek van Bed ’n Blues ontbreken. Hierdoor drong een optreden tijdens een van de Living Room Free Concerts zich al langer logisch / begrijpelijk / wenselijk op. Het was ruimtelijk gezien “klein maar fijn”, wat “duwen en wringen” (lees: “heroriënteren, positioneren”), maar -in volgorde van aankomst- waren de 5-op-1-rij: Yasser, Jeffrey, Raffe, Mark & Patrick vanavond voor “een vol huis”, op een niet alledaagse locatie, er duidelijk klaar voor!

De eerste set werd na de jazzy intro rustig en erg aanstekelig geopend met het jazzy en aardig swingende “Elwood Blues”, een van de nog niet opgenomen nummers dat al meteen voor het goede gevoel zorgde, dat je zoekt als je op een vriesavond een stapje in de wereld wil zetten. Het werd daarna zowat naadloos opgevolgd door o.a. hun eerste 2018-single “Parrot Woman” en (uit hun tweede studio album) de shuffle met de veelzeggende, zowat alles omschrijvende titel “Let the Blues Heal You”, een nummer dat Marc als harpist en Yasser als gitarist die wat hij vaker laat blijken een aardig stukje slidegitaar demonstreert op zijn Guttlin Baronet gitaar, wat meer op de eerste rij c.q. in de spotlights zet. Hoe respectvol was “I Don’t Need Your Love”, een nummer uit hun 2022-album, hier uitdrukkelijk bedoeld als eerbetoon aan Tiny Legs Tim (de reeds genoemde producer van het album), dat gewillig werd meegezongen door alle aanwezigen. Met “Two Seconds Man” en met solo’s van de harpist, bassist en een straffe gitarist (Raffe) werd de set afgesloten. Tijd voor de hoed, een droogje en een natje!

“What I Realy Need is You” was de opener van de tweede set die, wat later bleek, ook met nog méér nieuwe songs ingepland was. “In a Hurry” was er een van, maar “The Way It Is” is de opener van hun tweede album. Het was, na het country-getinte “Giovanni Winnetou” (een nummer dat dan weer spek voor de bek van Patrick was), een nummer dat spontaan meegezongen werd. “Sons of a Vampire” (inclusief Jeffrey’s drumintro), “It Ain’t My Day” en het opwindende (van eigen fabricaat) “Goin’ Home” (inclusief de knipoog naar The Allman Bros), waarmee afgesloten werd, stonden er verder ook nog op hun setlist. Met als antwoord op de vraag naar wat “meer”, kwam er “He’s a Fool” dat het einde betekende van de méér dan geslaagde opener van het nieuwe Bed ’n Blues-jaar. Wij kijken uit naar letterlijk méér, naar 23 januari, want dan staan er THE NIGHTHAWKS in de Living Room van Rootstime geprogrammeerd!

“Black Cat Biscuit is sinds zijn start in 2015 steeds blijven groeien. Ze brachten snel en met het gemak van doorwinterde veteranen, met een uitgekiende set op een tastbare vriesavond, de warmte en het goed gevoel in de huiskamer van Rootstime…”

Eric Schuurmans